مدال‌آور گیلانی پارالمپیک: گله‌مند از مسئولان و ممنون از حمایت‌های خانواده هستم/ استرس کرونا در طول رقابت‌ها آزاردهنده بود

مهدی پوررهنما، پاراتکواندوکار وزن منهای ۷۵ کیلوگرم ایران در رقابت‌های پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو بود که به عنوان نایب قهرمانی رسید.

پوررهنما، دارنده چهار قهرمانی جهان و شش عنوان قهرمانی آسیا که در دور اول رقابت‌ها استراحت داشت، فاتح سلیک از ترکیه و نورلان دومبایف از قزاقستان را شکست داده بود.

نماینده ایران در آخرین رنکینگ جهانی جایگاه سوم را در اختیار داشته است. رقابت های پاراتکواندو برای نخستین بار است که در پارالمپیک برگزار می‌شود و مدال نقره پوررهنما نیز اولین مدال تاریخ پارالمپیک ایران است.

پای صحبت‌های مهدی پوررهنما نشستیم و از خودش گفت: ۳۰ خرداد سال ۷۴ در بندرانزلی متولد شدم. فرزند دوم خانواده‌ام. کارشناسی رشته روانشناسی صنعتی سازمانی را از دانشگاه آزاد تهران اخذ کردم، متاهلم و در حال حاضر مشغول ورزش تکواندو هستم.

وی در مورد اینکه چطور وارد دنیای ورزش، مخصوصا تکواندو شده در گفت وگو با ایسنا، تصریح کرد: پدرم ورزشکار بود و در رشته بوکس از قهرمانان مطرح کشوری بود. زمانی که من با معلولیتی که دارم به دنیا آمدم پدرم به دنبال این بود برای من ورزشی را انتخاب کند که علاوه بر اعتماد به نفس و سلامتی، زمینه ورود من به جامعه را فراهم کند و در همین رابطه چند گزینه ورزشی با پا وجود داشت که پدرم تکواندو را برایم انتخاب و زمینه حضور و حمایت مرا در این رشته فراهم کرد.

این ورزشکار در پاسخ به اینکه «چرا تکواندو؟» تاکید کرد: در آن برهه اوج تکواندوی ایران بود و اسامی قهرمانانی از جمله هادی ساعی، مهدی بی‌باک، مجید افلاکی و بهزاد خداداد مطرح بود و از نظر رسانه‌ای این ورزش خیلی دیده می‌شد؛ علاوه بر آن با توجه به اینکه تکواندو یک ورزش رزمی بود و به عقیده پدرم می‌توانست به من اعتماد به نفس بدهد که تقریبا هم فکر درستی بود و اینطور شد که من وارد دنیای تکواندو شدم.

پوررهنما با بیان اینکه پدرم خیلی علاقه داشت من در عرصه ورزش خوش بدرخشم و جهانی شوم، گفت: البته آن زمان پاراتکواندو هنوز شکل نگرفته بود ولی جهانی شدن در این رشته آرزوی پدرم بود.

این جوان ورزشکار که توانسته اولین مدال پارالمپیک را برای ایران به ارمغان بیاورد، با اشاره به سختی‌هایی که برای رسیدن به این جایگاه داشت، گفت: موانع و مشکلات در هر شغل و حرفه‌ای وجود دارد که برای من ورزش در مقایسه با بقیه عرصه‌ها هموارتر بود و البته زحمت و حمایت پدر و مادرم خیلی در موفقیت من اثرگذار بود و در ادامه از همسرم بابت این همه دوری که در دو سال اخیر تحمل کرد همچنین از کادر فنی تیم ملی پاراتکواندو به ویژه پیام خانلرخانی و مهدی احمدی تشکر می‌کنم.

پوررهنما افزود: البته من عاشق تکواندو نبودم و بیشتر به عنوان یک حرفه به ورزش نگاه می‌کردم و در واقع از کودکی به این فکر می‌کردم که این رشته، شغل آینده من است.

این مدال آور پارالمپیکی در خصوص چالش‌های برگزاری این دور از رقابت‌ها در روزهای کرونایی، تصریح کرد: کرونا واقعا دردسرساز شده بود و شرایط اردو واقعا سخت بود و در قرنطینه بودیم، مخصوصا یک ماه و نیم آخر خیلی تحت فشار استرس بودم که مبادا کرونا بگیرم.

وی افزود: با اینکه واکسن زده بودم و رعایت می‌کردم و در قرنطینه بودم ولی یکسری رفت و آمدها هر چند کم، وجود داشت و همین امر باعث استرس می‌شد. در مسیر تهران تا توکیو نیز خیلی نگران بودم که مبادا تست کرونای من مثبت باشد. در توکیو هر روز صبح تست کرونا می‌دادیم؛ ضمن اینکه ۷۲ ساعت و ۴۸ ساعت قبل از پرواز نیز تست کرونا داشتیم.

پوررهنما با تاکید بر اینکه استرس‌های کرونایی خیلی در روند آمادگی برای رقابت‌ها تاثیرگذار بود، عنوان کرد: این اما و اگرها بعد از اتمام مسابقات در حد یک حرف و لفظ هستند ولی شاید اگر یک سال قبل، مسابقات پارالمپیک برگزار می‌شد رنگ مدال‌های تکواندوکارها و پاراتکواندوکاران بهتر می‌شد و من خودم شاید می‌توانستم طلا بگیرم ولی حالا اتفاقی است که افتاده.

وی ادامه داد: تکواندو یک ورزش رزمی و پر از آسیب و درد است و فشارهای روانی و استرس خاص خودش را دارد. برای رسیدن به صحنه‌های پارالمپیک باید در مسابقات مختلفی شرکت کنیم و بتوانیم امتیاز کسب کنیم که به مرحله پارالمپیک برسیم و این مسابقات از اهمیت زیادی برخوردار است؛ البته من به دلیل یکسری محدودیت‌های مالی و محدودیت‌هایی که نسبت به صدور روادید و این گونه مسائل وجود داشت نتوانستم در برخی از مسابقات شرکت کنم.

این قهرمان پارالمپیکی گفت: ۱۹ سال است که تکواندوکارم و از سال ۸۸ در اردوهای تیم ملی بودم که باخت در فینال توکیو ۲۰۲۰ و اینکه نتوانستم مدال طلا را کسب کنم بدترین خاطره ورزشی و بزرگترین شکست زندگی من در همه این سال ها بود.

پوررهنما، که چهار قهرمانی جهان و شش عنوان قهرمانی آسیا را در کارنامه ورزشی خود دارد با انتقاد از مسئولین استان گیلان و شهرستان انزلی، تصریح کرد: متاسفانه مسئولین استانی و شهرستانی کوچکترین ارزشی برای مدال‌آوران قائل نشدند و تنها کاری که کردند اجازه دادند بنرهای تبریک ما در سطح شهر برافراشته شود و امیدوارم برای پارالمپیک و المپیک بعدی با قهرمانان برخورد بهتری صورت گیرد.

این مدال‌آور پارالمپیکی یادآور شد: بی مهری مسئولین گاهی اوقات باعث می‌شود که به فکر خداحافظی از ورزش و یا مهاجرت از ایران باشم. تا کی ورزشکار ملی باید غم نان داشته باشد؟ متاسفانه خیلی از پارالمپیکی‌ها نه بیمه هستند و نه استخدام دولتی و فقط قبل از هر رویداد مهم مثل پارالمپیک و بازی‌های آسیایی مبلغی به عنوان حقوق جهت گذران زندگی دریافت می‌کنند.